Fecha:25-O9-2010
Destino:Mercuto
kms:ata a carballeira 49..
Asistentes:para dar pedal:Panchito,Julito,Felix..para xerrear...os anteriores mais...chelmi,quillo,chus colina,carames,manel,belen...de ai o bo dito de que para a festa sempre ai xente..jaja
Boas cabras...perdon pola tardanza pero e que habia que desfrutar da nosa santa...e non tiven tempo material para facer a cronica..case nin me acordo xa da volta..jeje...o sabado dixen que rajaria na cronica do palankas(ese lambon que organizou todo e despois nin apareceu)pero co paso dos dias xa me pasaron as gañas...e non vou decirlle nada...so que todos temos algun renuncio algunha vez..pero so che pido que polo menos pegues umha chamada ou mandes unha mensaxe para avisar da tua ausencia...xa que se non chega a ser porque viñeron julito e pancho teria que sair eu solo...e eso non mola nada..pero bueno xa esta...a volta en si estivo de puta nai..as 9 e media estabamos ali no punto de encontro as 3 cabras mencionadas anteriormente...e despois de esperar o tempo de rigor haber se aparecia alguen mais...empezamos o pedaleo con panchito de guia direccion o mercuto..a verdad e que para min eran todos camiños novos xa que nunca fora o citado pico..e que me molaron moito...empezaron a chegar as rampiñas e a verdad e que fomos a un ritmo bastante bo..julito descolgabase un pouco debido a inactividad pero chegou arriba coma un campeon..panchito mandame o ataque no asfalto jeje e corona antes que min..colleume despistado jeje...despois empeza o bonito..baixadas guapas...pero a primeiras de cambio panchito pincha(e o que ten intentar collerme...jaja)era bromita...parada obrigada para cambiar camara e proseguimos para abaixo...e aqui encende o GPS panchito...mais de media hora dando voltas perdidos..que se para abaixo,noo para a dereita..no para esquerda...vamos unhas risas..menos para julito que xa empeza a cagarse na pobre nai de pancho jaja...o fin collemos o camiño polo que queria sair panchito...e despois dunha baixada moi tecnica poñemonos en reborido...villestro...baixada tamen por aldea nova sempre bonita..e sen darnos conta ali estamos en bertamirans...encamiñamonos para a carballeira...bueno julito queda na casa(o chaval ten un estatus..e tense que lavar para ir tomar as copichuelas)..pois eu mais pancho seguimos en solitario por carretera para brion..a un ritmo xeitoso...como se se tiveran acabando os combinados na carballeira...unha vez ali un bermu por aqui outro por ala...e liada do 15 ata as 5 e media da tarde...en total caeron 8 bermussss por barba...e ala marchamaos para a casa falando ingles case...jaja...en definitiva dia para recordar...unha pena non ser mais,pero foron unhas autenticas risas..haber se subo fotos e videos(ai unha buenisima de pancho vendendo churros co traxe das cabras)jaja...saudos cabras perdon polo sosorra que foi a cronica pero e que facela 4 dias despois e o que ten...nada mais...un saudo moi grande para todos.BIKOS E ABRAZOS NOS PES E NOS BRASOOSSS!!!
Iª BICI VOLTA STA MINIA
A bici volta, terá como destino o monte Rubial para despois dun percorrido de pouca distancia parar todos xuntos na carballeira de Brión a toma-lo vermú.
Principio da Ruta oea-desvío pola izquierda parte dura-Parada no Cortafuegos-caseta Rubial-baixada dos Barrancos-Camiños de Bastavales-VERMU EN BRIÓN.
CONFIRMADE A VOSA ASISTENCIA CUN COMENTARIO NO BLOG.
ORGANIZA: A DESORGANIZACIÓN( é dicir cada un co seu).
KILOMETROS: 30KM(máis ou menos).
DESTINO: PASALO MOI BEN E CONTAR CON TODOS VOS, XENTE ASIDUA E NON ASIDUA A BICICLETA.
Principio da Ruta oea-desvío pola izquierda parte dura-Parada no Cortafuegos-caseta Rubial-baixada dos Barrancos-Camiños de Bastavales-VERMU EN BRIÓN.
CONFIRMADE A VOSA ASISTENCIA CUN COMENTARIO NO BLOG.
ORGANIZA: A DESORGANIZACIÓN( é dicir cada un co seu).
KILOMETROS: 30KM(máis ou menos).
DESTINO: PASALO MOI BEN E CONTAR CON TODOS VOS, XENTE ASIDUA E NON ASIDUA A BICICLETA.
SAÚDOS A TODOS E VIVA STA MINIA
DÁNDOLLE Ó PICO
Fecha:21/09/2010
Destino:monte de al lado de San Marcos + San Marcos Mirador
Kms:32
Asistentes:Chus y Anxo
Era para una vuelta suave ya que saliendo a las once de la mañana no apetecía ir lejos para luego llegar destrozado a la comida. El destino lo propongo yo, y hoy me apetecía San Marcos, es el Rubial pequeño y asequible para una mañana de disfrute a un ritmo suave.
La cosa se complica nada mas entrar en territorio de ascensión a San Marcos, el ritmo aumenta y las sensaciones son buenas, después de un par de días sin andar daba ganas de probarse y tirar un poco. Tenía el plano mental de todas las cuestas que quedaban y cada curva hasta llegar arriba, pero todo se tuerce y Chus me cambia el itinerario para subir por la izquierda. En vez de subir por la mítica plancha nos desviamos por la izquierda para subir.
Esta subida tiene varias planchas y es más técnica que la subida que hacemos siempre, Don Jesus parece acusar las cinco de lamañana del día anterior y se queda un poco rezagado pero aguantando duro las subidas, duro, clavado enterrado, parcía que arrastraba un arado. Es la catalina mediana que hace surcos en las trialeras, pero Jesus Jroñe que jroñe, Na pequena non sei andar e veña e dalle, pero llega arriba y corona.
Después lo malo de esta parte es la bajada, o vuelves por donde subes o das la vuelta por la carretera y vuelta al principio. Chus me dice de subir ahora al mirador y eso que supuestamente iba mal y que sufriera mucho.Yo trato de convencerlo de bajar por la parte de los molinos pero el aun quiere subir. Pues ni pa ti ni pa mi, subida al mirador por el cortafuegos que hay de frente, se llega antes, tira un poco pero se da subido. Esta vez llego arriba antes, Don jesus acaba bien la subida pero le faltó ese pelin...
Ahora para abajo... Chus allá a esperar por mi, ya que mi montura bien para arriba, pero por piedras ai auhh aii...
Pensamos que aun se puede forzar más y comentamos de subir la cuesta de los Botanas, pero al final descartamos esa opción, le llegó bien la mañana.
Buena mañana y mañana también se trama una vuelta, el caso es que acaba de llegar el aprobado del final de mi carrera y aUHHHHHHH!!!!! MEDO ME DAAAA JEJEJE. DOBLE triple suspensión, borrachera ya no séeeee.
Eso fue todo, vai vir o lobo!!!
Por fin, al Coto
Destino: caseta del Coto
Kilómetros: todos pasamos de los 30
Asistentes: Cornes, Javi, Txust, Javi y Anxo (por orden de llegada)
Era la primera de las rutas de los sábados a las 09:30 y contamos con 5 asistentes. No me equivoqué al poner dos Javi, contamos con dos nuevas incorporaciones: la ya anunciada de Cornes y otro Javi más. Cornes con su BH Doble de toda la vida y Javi con su BH de carbono, je je.
Pasadas las 09:35 no esperábamos a nadie más y se confirma que los posibles se convierten en invisibles. Ya empezamos a rajar del tema de la semana cuando de repente Txust recibe un sms del protagonista comunicando que HOY no podía venir. Unos cuantos sms cruzados con el protagonista para trasmitirle nuestras conversaciones del momento.
No estaba Julio, así que no hubo que negociar el destino: por fin nos vamos al Coto¡¡¡ Empezamos como toda la vida llevamos haciendo: Liñares, Boullón y Cabanas para ya meterse a nuestro bien querido monte. Al poco de entrar el nuevo Javi aprende un poco más de este mundo del BTT: las ventajas de los automáticos.
Las primeras subidas son duras, sobre todo para los que no las conocen. Intentamos explicar que esto era lo peor, que luego ya era más fácil y bla bla bla… llegamos arriba para bordear el Coto por su ladera y subir por la parte larga.
Subimos y bajamos para llegar a la nueva carretera. Mientras los demás subíamos por el asfalto, Anxo atajaba el camino por trialeras. Que barbaridad¡¡¡, se salía del camino y seguía subiendo aplastando lo que encontraba a su paso. Decir que Txust y Anxo se les notaba aburridos el día de hoy.
Ya esta bien de carretera y nos apartamos por la bajada de tierra para ir por la subida larga recién arreglada. Bajamos, falso llaneamos (como antes le gustaba a Pancho) y llegamos a la caseta para…
Empieza la fiesta, la senda bien arreglá y las fuerzas a tope. Más o menos ya sabéis lo que pasa últimamente en estas situaciones, cada uno a lo que puede. Ya sale la elite delante a rueda uno del otro, los demás a la expectativa. Poco puedo contar de la subida, apreté lo que pude pero la cabeza era inalcanzable, aunque pienso que Pancho no daría aguantado mi ritmo. El viento daba de cara y de bofetada en bofetada. Esta subida con el viento de cara se hace con una mano. Arriba llegué con la elite de descanso y al refugio del viento, al poco llega Cornes y luego el otro Javi. Es bonito ver a alguien que no conocía el Coto disfrutar de sus vistas, es el encanto del Coto.
Paramos poco para no enfriar, vamos por la cima hacia la bajada de piedras que una y otra vez arreglan pero que siempre vuelven a aparecer los molestos pedrolos. Uno de ellos acaba en los 18 años de la rueda de Cornes sin llevar un pinchazo. Cambio rápido de neumático que aporta Anxo (si, Anxo llevaba recambio) y seguimos la ruta.
Bajamos más o menos por la ruta OEA hacia la bajada de los caballos. La ruta no estaba acabada, aún quedaban fuerzas para piques tontos y mucha palabrería. Una pequeña exploración por nuevos caminos con un fin no esperado, ejem, ejem, estas cosas pasan de vez en cuando.
Volvemos a la ruta y los piques cada vez eran más tontos. Hasta el punto que dejamos a Javi atrás a cargo del gran explorador Anxo. No esperamos correctamente en un cruce y el grupo se separa, móviles, coordenadas GPS y tras unos largos minutos conseguimos agruparnos. Personalmente no me gustan estas situaciones. Pasamos a una situación normal para lo que quedaba de ruta. Prolongamos hasta la bajada del salto, donde los demás la disfrutaron y yo continué hasta Feiraco a recoger mi coche.
Me alegra ver a nueva gente sobre la bici y espero que repitan. Me entristece ver que esta gente no repite y que nunca nos juntamos todos. Paso de comentar otras incidencias, je je.
Hasta la próxima¡¡¡
Kilómetros: todos pasamos de los 30
Asistentes: Cornes, Javi, Txust, Javi y Anxo (por orden de llegada)
Era la primera de las rutas de los sábados a las 09:30 y contamos con 5 asistentes. No me equivoqué al poner dos Javi, contamos con dos nuevas incorporaciones: la ya anunciada de Cornes y otro Javi más. Cornes con su BH Doble de toda la vida y Javi con su BH de carbono, je je.
Pasadas las 09:35 no esperábamos a nadie más y se confirma que los posibles se convierten en invisibles. Ya empezamos a rajar del tema de la semana cuando de repente Txust recibe un sms del protagonista comunicando que HOY no podía venir. Unos cuantos sms cruzados con el protagonista para trasmitirle nuestras conversaciones del momento.
No estaba Julio, así que no hubo que negociar el destino: por fin nos vamos al Coto¡¡¡ Empezamos como toda la vida llevamos haciendo: Liñares, Boullón y Cabanas para ya meterse a nuestro bien querido monte. Al poco de entrar el nuevo Javi aprende un poco más de este mundo del BTT: las ventajas de los automáticos.
Las primeras subidas son duras, sobre todo para los que no las conocen. Intentamos explicar que esto era lo peor, que luego ya era más fácil y bla bla bla… llegamos arriba para bordear el Coto por su ladera y subir por la parte larga.

Ya esta bien de carretera y nos apartamos por la bajada de tierra para ir por la subida larga recién arreglada. Bajamos, falso llaneamos (como antes le gustaba a Pancho) y llegamos a la caseta para…
Empieza la fiesta, la senda bien arreglá y las fuerzas a tope. Más o menos ya sabéis lo que pasa últimamente en estas situaciones, cada uno a lo que puede. Ya sale la elite delante a rueda uno del otro, los demás a la expectativa. Poco puedo contar de la subida, apreté lo que pude pero la cabeza era inalcanzable, aunque pienso que Pancho no daría aguantado mi ritmo. El viento daba de cara y de bofetada en bofetada. Esta subida con el viento de cara se hace con una mano. Arriba llegué con la elite de descanso y al refugio del viento, al poco llega Cornes y luego el otro Javi. Es bonito ver a alguien que no conocía el Coto disfrutar de sus vistas, es el encanto del Coto.

Bajamos más o menos por la ruta OEA hacia la bajada de los caballos. La ruta no estaba acabada, aún quedaban fuerzas para piques tontos y mucha palabrería. Una pequeña exploración por nuevos caminos con un fin no esperado, ejem, ejem, estas cosas pasan de vez en cuando.
Volvemos a la ruta y los piques cada vez eran más tontos. Hasta el punto que dejamos a Javi atrás a cargo del gran explorador Anxo. No esperamos correctamente en un cruce y el grupo se separa, móviles, coordenadas GPS y tras unos largos minutos conseguimos agruparnos. Personalmente no me gustan estas situaciones. Pasamos a una situación normal para lo que quedaba de ruta. Prolongamos hasta la bajada del salto, donde los demás la disfrutaron y yo continué hasta Feiraco a recoger mi coche.

Me alegra ver a nueva gente sobre la bici y espero que repitan. Me entristece ver que esta gente no repite y que nunca nos juntamos todos. Paso de comentar otras incidencias, je je.
Hasta la próxima¡¡¡
Otro Fito más!!!!! Hay Panchito hay...Si la mountain bike fuera futbol tú serías nuestro defensa central titular en Boca Juniors y ahora te conviertes en delantero centro en el River Plate!!!! O que ven sendo o equipo rival, el River Plate el equipo rico de la ciudad y Boca Juniors el equipo pobre, hay que digracia chico, Caguin Cribas. Sólo te falta comprarte una doble jejejejej!!!!! hay hay hay...ANTES MOLABAS.
Estas sancionado Panchito y recibirás tú correspondiente correctivo señalado en los estatutos del club:
"De Las Cabras Tiran al Monte, 25-17" :
El camino del hombre recto está por todos lados rodeado por la avaricia de los egoístas y la tiranía de los hombres malos.
Bendito sea aquel pastor que, en nombre de la caridad y de la buena voluntad, saque a los débiles del Valle de la Oscuridad. Porque Él es el verdadero guardián de su hermano y el descubridor de los niños perdidos.
¡Y os aseguro que vendré a castigar con gran venganza y furiosa cólera a aquéllos que pretendan envenenar y destruir a mis hermanos!!!!
¡¡¡Y TÚ SABRÁS QUE MI NOMBRE ES ANXO, CUANDO MI VENGANZA CAIGA SOBRE TI!!! ".
Fdo. Samuel L. Palankas(pastor de cabras). Ajaaaaa!!!
langy; estirate a polo kola-kao
Fecha:13-09-20010;Destino:as antenas;Kms:45;Asistentes:langy e txus
kedarase as 10 na kasa d josito, en principio ibamos a ser 4 pero unha vez ali so estabanos langy( anxo) e o q suscribe. decidimos ir as antenas destino q xa tiñamos no entrecello desde facia unhas semanas asi q visto lo no visto, para ala tiramos. as caras son d dormidos por ambas partes e parece q nn e o mellor dia pa sair en bici( ultimamente esto pasa moito), pero xa s sabe pedalear e raskar............... a ruta diskurre trankila por karretera ko langy amenizando os kilometros ko seu ekipo d musika portatil, e asi ,kasi sen darnos konta estamos enfrente o eskala e dispoñemonos a ascension. langy diante todo o tempo a un ritmo para derrivar adversarios( eso q s falara d subir trankilos) eu nn digo nin chio, kollo o meu ritmo( q era bo ) e subo todo o tempo kon anxo a uns 5 ou 6 metros. a primeira parte( ata o deskanso dond baixas un pouko para logo volver a subir) facemola moi rapido, baixada xuntos e d novo en kanto pika o langy d novo kolle as riendas da situacion e repetimos a subida anterior; el diante e eu a uns metros( eu levaba un moi bo ritmo, e sabia q si forzaba un pouko mais ibame a desfondar asi q nn m estresei e koncentreim no meu, sabia decision). chegamos o asfalto bastante pegados e despois da primeira rampa o langy( q fixera todo o esforzo), cedeme ( xentilmente, je je) a posicion e por primeira vez en toda a subida son eu o q komanda. gracias a haber dosifikado podo apretar e d novo a zona asfaltada frankease a gran ritmo, koronamos xuntos kos respectivos pelukos bombeando a pleno rendimiento. bebemos e komemos algo e botolle un ollo o konta q marka 23k,m, 1h, 25 min, d pedaleo real e 16km-h d media. ajaaaaaaaaaaaa sempre pasa o mesmo o dia q pensas q vas a sufrir e kando o final mais t exprimes. dispoñemonos a baixada, por un momento dudamos entre baixar pola trialera q ns enseñaron os oeas, pero declinamos e baixamos por donde subimos. kasi rematando a baixada o langy akordall facer o macrae e en esas pincha( o antipinchazos nn e infalible). komo nn os 2 sen rekambios, despois d unhas kantas chamadas, josito ( amablemente) acepta o papel d asistencia en karretera e ven a por anxo. kollianos no scala e ainda tiñanos un pouko d descenso, d novo os tonechos o atake baixando os 2 na miña bike ata q os frenos botaron fume. unha vez abaixo despidom do langy( pensando q o moi cerdo o fixera aproposito para volver en coche pa kasa) e eu a dar mais pedales ata o cruceiro dond kedaranos pa uns refrigerios. pois esto foi todo nenas, komo sempre sair ko peteneras e sempre unha aventura, pero inexplikablemente pasoo teta. veña bks fresas.
kedarase as 10 na kasa d josito, en principio ibamos a ser 4 pero unha vez ali so estabanos langy( anxo) e o q suscribe. decidimos ir as antenas destino q xa tiñamos no entrecello desde facia unhas semanas asi q visto lo no visto, para ala tiramos. as caras son d dormidos por ambas partes e parece q nn e o mellor dia pa sair en bici( ultimamente esto pasa moito), pero xa s sabe pedalear e raskar............... a ruta diskurre trankila por karretera ko langy amenizando os kilometros ko seu ekipo d musika portatil, e asi ,kasi sen darnos konta estamos enfrente o eskala e dispoñemonos a ascension. langy diante todo o tempo a un ritmo para derrivar adversarios( eso q s falara d subir trankilos) eu nn digo nin chio, kollo o meu ritmo( q era bo ) e subo todo o tempo kon anxo a uns 5 ou 6 metros. a primeira parte( ata o deskanso dond baixas un pouko para logo volver a subir) facemola moi rapido, baixada xuntos e d novo en kanto pika o langy d novo kolle as riendas da situacion e repetimos a subida anterior; el diante e eu a uns metros( eu levaba un moi bo ritmo, e sabia q si forzaba un pouko mais ibame a desfondar asi q nn m estresei e koncentreim no meu, sabia decision). chegamos o asfalto bastante pegados e despois da primeira rampa o langy( q fixera todo o esforzo), cedeme ( xentilmente, je je) a posicion e por primeira vez en toda a subida son eu o q komanda. gracias a haber dosifikado podo apretar e d novo a zona asfaltada frankease a gran ritmo, koronamos xuntos kos respectivos pelukos bombeando a pleno rendimiento. bebemos e komemos algo e botolle un ollo o konta q marka 23k,m, 1h, 25 min, d pedaleo real e 16km-h d media. ajaaaaaaaaaaaa sempre pasa o mesmo o dia q pensas q vas a sufrir e kando o final mais t exprimes. dispoñemonos a baixada, por un momento dudamos entre baixar pola trialera q ns enseñaron os oeas, pero declinamos e baixamos por donde subimos. kasi rematando a baixada o langy akordall facer o macrae e en esas pincha( o antipinchazos nn e infalible). komo nn os 2 sen rekambios, despois d unhas kantas chamadas, josito ( amablemente) acepta o papel d asistencia en karretera e ven a por anxo. kollianos no scala e ainda tiñanos un pouko d descenso, d novo os tonechos o atake baixando os 2 na miña bike ata q os frenos botaron fume. unha vez abaixo despidom do langy( pensando q o moi cerdo o fixera aproposito para volver en coche pa kasa) e eu a dar mais pedales ata o cruceiro dond kedaranos pa uns refrigerios. pois esto foi todo nenas, komo sempre sair ko peteneras e sempre unha aventura, pero inexplikablemente pasoo teta. veña bks fresas.
De compras
Fecha: 11S
Destino: El Corte Ingles
Kms: 30
Asistentes: Julio, Javi, Anxo y ROBERTO.
Eran as 09:30 da mañan y ali estábamos Julio e eu esperando por posibles asistentes, cando a os poucos segundos aparecen DOUS ciclistas mais: Anxo (o vello, je je) e ROBERTO. Nova cabra ciclista, ali apareceu ben equipado e con moitas saidas xa feitas. E para seguir con boas impresións, a bici de Anxo limpia e ENGRASADA con pincel¡¡¡. Si señores, despues de moito tempo aprendimos unha cousa nova que nos dixo Anxo (o vello) desde o mais sincero do corazón: A BICI LIMPIA E ENGRASADA PARECE QUE VAI MELLOR¡¡¡ Ahi vos queda eso.
Tras discutir sobre a ruta: Coto, Aldea Nova,... Julio tiña o GPS programado e non houbo máis discusións: hacia onde tire o aire.
A ruta non sei como explicala, trozos de carreteras e monte aleatoriamente cruzando aldeas seguindo a Julio. Roberto collendo experiencia con pedras, rampas, baixadas, toxos e pedais automáticos. Despois de pasar por aldeas con espectaculares casas xa encontramos a razón da ruta: Julio anda a buscar casa, decidimos facer bote para comprarlle unha e que nos deixara de marear tanto. Creo que casi chegamos a o Milladoiro cen veces, todo o tempo sin saber por onde iamos exactamente (incluso Julio tampouco o sabia). Teño que recoñocer que lle protestamos por todo, pero sempre e bonito explorar sitios novos. Gracias Julio.
O final conseguimos chegar o Milladoiro, despois de subir as rampas da autovia. Roberto hasta se permite o luxo de probarse costa arriba, cuidadin con este¡.
Intentei falar co GPS para ir polo camiño portugues hacia a casa pero non ten a opción de escoitar. Baixamos hacia o Milladoiro para sufrir a jungla asfáltica, que medo¡¡¡ Pff, como sufrimos¡¡¡ Mais adiante saimos da jungla para meternos o monte bordeando a autopista con rampa vai e rampa ven. Agora para arriba e agora para abaixo. Un sitio cojonudo para que Roberto practicase o Mountainbike de verdad, je je. O final fomos dar a O Castiñeiriño, outra vez na Jungla¡¡¡¡
Eu tiña prisa polo que ia directo por carretera para a casa e eles que seguiran aturando a Julio.
Pero non, non me deixaron ir so e o final fumos todos xuntos. Baixamos pola Jungla hacia o noso destino: EL CORTE INGLES, seguimos xogándonos a vida hasta chegar a Vidán onde xa se calmou a cousa. O ritmo era bo e todos xuntos en fila como profesionais, hasta que nos aburreu e xa fumos uns a par,outros diante... Roberto cada vez notábase mellor, nin a mais mínima apariencia de debilidad (coidado con este¡). De volta cruzamonos con Pancho que os sábados traballa, ia na furgoneta e debia ir en acto de servicio xa que era sábado. O raro era que ia ben peinado e con camisa blanca...
Rápidamente chegamos a Bertamiráns con todo o mundo sobrado de forzas. Eles quedaron tomando as tapas e eu a facer cousas pendentes.
Un bo dia de bici, e en principio quedamos en sair os sábados as 09:30.
Destino: El Corte Ingles
Kms: 30
Asistentes: Julio, Javi, Anxo y ROBERTO.

Eran as 09:30 da mañan y ali estábamos Julio e eu esperando por posibles asistentes, cando a os poucos segundos aparecen DOUS ciclistas mais: Anxo (o vello, je je) e ROBERTO. Nova cabra ciclista, ali apareceu ben equipado e con moitas saidas xa feitas. E para seguir con boas impresións, a bici de Anxo limpia e ENGRASADA con pincel¡¡¡. Si señores, despues de moito tempo aprendimos unha cousa nova que nos dixo Anxo (o vello) desde o mais sincero do corazón: A BICI LIMPIA E ENGRASADA PARECE QUE VAI MELLOR¡¡¡ Ahi vos queda eso.
Tras discutir sobre a ruta: Coto, Aldea Nova,... Julio tiña o GPS programado e non houbo máis discusións: hacia onde tire o aire.


Intentei falar co GPS para ir polo camiño portugues hacia a casa pero non ten a opción de escoitar. Baixamos hacia o Milladoiro para sufrir a jungla asfáltica, que medo¡¡¡ Pff, como sufrimos¡¡¡ Mais adiante saimos da jungla para meternos o monte bordeando a autopista con rampa vai e rampa ven. Agora para arriba e agora para abaixo. Un sitio cojonudo para que Roberto practicase o Mountainbike de verdad, je je. O final fomos dar a O Castiñeiriño, outra vez na Jungla¡¡¡¡
Eu tiña prisa polo que ia directo por carretera para a casa e eles que seguiran aturando a Julio.

Rápidamente chegamos a Bertamiráns con todo o mundo sobrado de forzas. Eles quedaron tomando as tapas e eu a facer cousas pendentes.
Un bo dia de bici, e en principio quedamos en sair os sábados as 09:30.
CUMPLEAÑOS DE DON JESUS
FELICIDADES!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Felicidades Don Jesús, escojo esta foto, porque quien te ha visto y quien te ve!!!!
Mejor te veo ahora sin duda: ni pitillos ni ferrunchos jejeje, mejorando fisicamente en cada vuelta y siendo el más constante de todas las cabritillas.
A seguir cumpliendo más, en años y en muchas más vueltas en bici con las cabritillas.
Fecha: O día que naceu o Borrokiñas
Destino:Seguir cumplindo moitos máis e jerrear cas demáis cabras
Kms:Xa leva uns cuantos
Asistentes:Toda a familia Cabra
ESPECIAL DEDICACIÓN
Fecha:07/09/2010
Destino:Cortafuegos Rubial
Kms:14
Asistentes:Felix King y Anxo
A la espera de que escampara el día retrasamos la hora de salida, la quedada era a las 10 de la mañana y al final acabamos saliendo a las 11:30, cuando hubo una pausa de lluvia aprovechamos para salir.
El destino, entre las prisas que tenía Felix y el mal tiempo, decidimos hacer cuestas, o planchas...
No es que lo decidieramos jejjeje fue obligado cumplimiento, me apetecía sufrir un poco por planchas y al compañero tampoco es que le importara el recorrido. Dirección ruta Oeas hasta llegar al llano que se desvía a la izquierda para subir por la parte dura al Rubial(el camino que va a dar al cortafuegos).
Le comentaba a Felix que ya no iva a llover más, viento del sur, las nubes pasaban a toda leche y a lo lejos parecía que iba a abrir un claro. El pronóstico se va a tomar por c...lo!!! y venga lluvía justo en los momentos duros de subida, concretamente la plancha de tierra qua va a dar a Macedos, el suelo era como subir por un riachuelo, POR FIN LAMA, BARRO Y RUEDAS PESADAS!!!!! adiós a los polvorientos suelos de otros días, eran parte de las cosas positivas de estas condiciones.
Y empieza la fiesta, ya se echaba de menos subir por trialeras aunque halla que poner pie en tierra, siempre se convierte en un desafío personal!!! De hasta donde puedo llegar subiendo sin poner el pie en el suelo. Sorpresa la mía, ya que el terreno no está tan mal, es el tramo que os digo del desvío a la izquierda hasta llegar al cortafuegos, hay dos planchas cortas y con piedras agua y palos por el suelo. Con agua esta subida gana el doble, mucho más bonita y más técnica se hace. Todo bién pero no se puede luchar contra las planchas sin poder usar comodamente la catalina pequeña, Felix con problemas mecanicos en estos tramos, la cadena se le travaba y tenia que parar o cambiar a plato mediano...
Incluso justo la última parte, a unos 100metros del cortafuegos, por donde siempre os quejabais por los arboles que estaban tirados por el suelo y la preocupación de coger la bici al hombro, ahora ya no hace falta, está subsanado el problema, quedan ramas pero se puede superar peleando un poco.
Y Diosssss, esta sensación es como ir a misa los Domingos jejeje. Contemplo una de mis catedrales del mountain bike que es el CORTAFUEGOS(momento de silencio concentración y pensamientos no muy claros de que vaya a repetir la hazaña). Primero,tras el debate con los Oeas del domingo, de que si doble o rigida y teniendo la oportunidad de probar a subir el cortafuegos con una doble, hago el intento con la Felt Felix Bike, bloqueada adelante y blanda atras, iba mas o menos bien pero las piedras me fueron echando acia la izquierda y al final fiasco...creo que sería mejor con la suspension blanda adelante, sino se pinza mucho la bici y acaba moviendose la rueda de adelante en cualquier dirección, creo que fue ese el error.
No me quedara nada bien, no llegara ni a la mitad de la subida y recordando viejos tiempos con el mejor escalador de trialeras de la parroquia, Don Francisco de las Towers, decidí volver a intentarlo con mi triciclo y de paso probar la Larsen en este terreno. Ahhhhh y por cierto, mencionando a Fran, EnhorabuenaAAAAAA!!!! nueva cabra para el club, otro ANXO con buen pedigrí, genes de Javita aptos para los llanos y resistencia y demás paseos jejeje y la pura casta sufridora y escaladora de Fran, menudo Pitbul pequeño de carreras ha llegado al mundo, enhorabuena y muchas felicidades y pobre de Rake lo que tendrá que aguantar si después de andar en bici al Ángelito se le ocurriese parecerse a mi jejejejeje.
Pois collin o meu ferriño... en este 2º intento de llegar a la cima y todo va de lujo la Larsen agarra perfectamente, la rueda de adelante va recta, ya lo tengo estoy a nada a nada, superado todo lo peor y falta de fuelle desgaste o yo que se, me quedé sin energía, ni 5 miseros metros quedaban para conseguir el logro por segunda vez pero FIASCOOOOO!!! Pie al suelo pero muy contento de llegar hasta aquí.
Dedicado al nuevo Anxo que seguro que lo conseguirá.
Destino:Cortafuegos Rubial
Kms:14
Asistentes:Felix King y Anxo
A la espera de que escampara el día retrasamos la hora de salida, la quedada era a las 10 de la mañana y al final acabamos saliendo a las 11:30, cuando hubo una pausa de lluvia aprovechamos para salir.
El destino, entre las prisas que tenía Felix y el mal tiempo, decidimos hacer cuestas, o planchas...
No es que lo decidieramos jejjeje fue obligado cumplimiento, me apetecía sufrir un poco por planchas y al compañero tampoco es que le importara el recorrido. Dirección ruta Oeas hasta llegar al llano que se desvía a la izquierda para subir por la parte dura al Rubial(el camino que va a dar al cortafuegos).
Le comentaba a Felix que ya no iva a llover más, viento del sur, las nubes pasaban a toda leche y a lo lejos parecía que iba a abrir un claro. El pronóstico se va a tomar por c...lo!!! y venga lluvía justo en los momentos duros de subida, concretamente la plancha de tierra qua va a dar a Macedos, el suelo era como subir por un riachuelo, POR FIN LAMA, BARRO Y RUEDAS PESADAS!!!!! adiós a los polvorientos suelos de otros días, eran parte de las cosas positivas de estas condiciones.
Y empieza la fiesta, ya se echaba de menos subir por trialeras aunque halla que poner pie en tierra, siempre se convierte en un desafío personal!!! De hasta donde puedo llegar subiendo sin poner el pie en el suelo. Sorpresa la mía, ya que el terreno no está tan mal, es el tramo que os digo del desvío a la izquierda hasta llegar al cortafuegos, hay dos planchas cortas y con piedras agua y palos por el suelo. Con agua esta subida gana el doble, mucho más bonita y más técnica se hace. Todo bién pero no se puede luchar contra las planchas sin poder usar comodamente la catalina pequeña, Felix con problemas mecanicos en estos tramos, la cadena se le travaba y tenia que parar o cambiar a plato mediano...
Incluso justo la última parte, a unos 100metros del cortafuegos, por donde siempre os quejabais por los arboles que estaban tirados por el suelo y la preocupación de coger la bici al hombro, ahora ya no hace falta, está subsanado el problema, quedan ramas pero se puede superar peleando un poco.
Y Diosssss, esta sensación es como ir a misa los Domingos jejeje. Contemplo una de mis catedrales del mountain bike que es el CORTAFUEGOS(momento de silencio concentración y pensamientos no muy claros de que vaya a repetir la hazaña). Primero,tras el debate con los Oeas del domingo, de que si doble o rigida y teniendo la oportunidad de probar a subir el cortafuegos con una doble, hago el intento con la Felt Felix Bike, bloqueada adelante y blanda atras, iba mas o menos bien pero las piedras me fueron echando acia la izquierda y al final fiasco...creo que sería mejor con la suspension blanda adelante, sino se pinza mucho la bici y acaba moviendose la rueda de adelante en cualquier dirección, creo que fue ese el error.
No me quedara nada bien, no llegara ni a la mitad de la subida y recordando viejos tiempos con el mejor escalador de trialeras de la parroquia, Don Francisco de las Towers, decidí volver a intentarlo con mi triciclo y de paso probar la Larsen en este terreno. Ahhhhh y por cierto, mencionando a Fran, EnhorabuenaAAAAAA!!!! nueva cabra para el club, otro ANXO con buen pedigrí, genes de Javita aptos para los llanos y resistencia y demás paseos jejeje y la pura casta sufridora y escaladora de Fran, menudo Pitbul pequeño de carreras ha llegado al mundo, enhorabuena y muchas felicidades y pobre de Rake lo que tendrá que aguantar si después de andar en bici al Ángelito se le ocurriese parecerse a mi jejejejeje.
Pois collin o meu ferriño... en este 2º intento de llegar a la cima y todo va de lujo la Larsen agarra perfectamente, la rueda de adelante va recta, ya lo tengo estoy a nada a nada, superado todo lo peor y falta de fuelle desgaste o yo que se, me quedé sin energía, ni 5 miseros metros quedaban para conseguir el logro por segunda vez pero FIASCOOOOO!!! Pie al suelo pero muy contento de llegar hasta aquí.
Dedicado al nuevo Anxo que seguro que lo conseguirá.
MAL AMIGO
Fecha: 03/09/2010
Destino: Pedroso
Kms: 40.35
Asistentes: Josito, Chus y Anxo
No debe ser muy normal, pero algunas veces cuando llevo una temporada sin andar en bici me dan ganas de sufrir y reventarme vivo en ella. Creo que lo hago para ponerme antes a tono, o para echar fuera las toxinas, criaturas y demas vicios de la noche que destrozan a uno por dentro. Yo que sé...El caso es que cuando tengo esta sensación de ganas de sufrir, suelo escoger etapas de planchas, cortafuegos e intentar subirlos.Hoy sinembargo se descartaron las afamadas Antenas por falta de tiempo y optamos por un Pedroso.
Esta sensación masoquista hace que en la vuelta solo piense en mi y en machacarme de principio a final, de ahí lo del título, MAL AMIGO en mayúsculas!!!!!!!
Ya es raro que vaya yo delante al principio en una vuelta y hoy para lograr el objetivo de pasarlo mal y acabar con todas mis energias era lo que tenía que hacer.
Fuimos a Santiago por la carretera general, subiendo como autenticos locos Lapido y Vidan, la media final fue de 20km/h según el cuenta de Chus.
La llegada al Pedroso fué rápida, rápida y rápida. En una hora después de salir de casa ya estabamaos arriba. El Pedroso en cuanto a la subida, no sé como definirlo, voy a utilizar por poner como simil, el calificativo que le dió en su día Makoky al cambio de estilo musical de Platero a Fito, es decir Fito se "AMARICONÓ" Pues eso el Pedroso se "AMARICONÓ" la subida principal ya sea por hacer rutas de senderismo o lo que sea, tan limpia y con esa tierra que parece comprada y colocadita a base de rastrillo es una caquita liquida, para mi idea y gusto de monte. Habrá otras opciones de subida pero tampoco me convencen mucho.(queda patentada en el blog la primera rajada dirigida hacia un monte jejeje).
Pues...el segundo objetivo era enseñarle a Josito y a Chus las bajadas, que eso si que es la Creme dela Creme. Son impresionantes!!!!! sólo ver las caras de disfrute del personal ya lo decían todo, saltos, curvas cerradas, fases técnicas...jejejejejeje me acuerdo ahora del comentario tan soberbio que le dirigí a Don jesus de "escasa técnica en las subidas" Me disculpo desde aquí Chus, no por ser cortes ni educado ni hostias de esas, me disculpo por ver lo que vi, de como subiste la fase técnica de piedras, le echaste huevos si señor, bravo por tú valentia e inconsciencia, incosciencia lo digo porque para que os hagais una idea, a una cuarta de la piedra por donde va la rueda hay un terraplen con el río al fondo , yo ya probé en mis carnes el terraplen jejeje. Lo bueno que ahora para la proxima ya irás más confiado y seguro.
Seguro seguro, perdi mi seguridad y arRRRasstroOOOO, caída en este tramo de río que bordea el Sarela, hay pijadas por el suelo de madera y se me fue la rueda de adelante y chaooo. Sin casco como siempre, menos mal que ivamos despacio y solo me rasque brazos, cachiña y un dolor de muñecas que recuerdo en cada tecla que pulso.
La vuelta a casa por carretera, Josito comandando con un ritmo fuerte y Chus y yo descolgados.
Os pido disculpas a los dos, por salir a ese ritmo desde casa. Disculpas por casi ni hablar en el principio de la vuelta y por enagenarme en las subidas. Me salva que pareció que os gustaron las bajadas que sinoooo!!! iban a caer rajadas...jejeje. Pero eso ya digo que la sensación de ganas de reventarme pasa pocas veces y hoy ya se cubrió.
p.d 1ª Quiero agradecer el 2x1 en bebida energetica que gentilmente distribuye Chus de 23:00 a 01:00 de la madrugada en el Café Pub 3Pes, ideal para no sufrir al día siguiente.
p.d 2ª Y ya no queda nada más, perdón Josimura y Chus no tengais en cuenta la vuelta de hoy.
Destino: Pedroso
Kms: 40.35
Asistentes: Josito, Chus y Anxo
No debe ser muy normal, pero algunas veces cuando llevo una temporada sin andar en bici me dan ganas de sufrir y reventarme vivo en ella. Creo que lo hago para ponerme antes a tono, o para echar fuera las toxinas, criaturas y demas vicios de la noche que destrozan a uno por dentro. Yo que sé...El caso es que cuando tengo esta sensación de ganas de sufrir, suelo escoger etapas de planchas, cortafuegos e intentar subirlos.Hoy sinembargo se descartaron las afamadas Antenas por falta de tiempo y optamos por un Pedroso.
Esta sensación masoquista hace que en la vuelta solo piense en mi y en machacarme de principio a final, de ahí lo del título, MAL AMIGO en mayúsculas!!!!!!!
Ya es raro que vaya yo delante al principio en una vuelta y hoy para lograr el objetivo de pasarlo mal y acabar con todas mis energias era lo que tenía que hacer.
Fuimos a Santiago por la carretera general, subiendo como autenticos locos Lapido y Vidan, la media final fue de 20km/h según el cuenta de Chus.
La llegada al Pedroso fué rápida, rápida y rápida. En una hora después de salir de casa ya estabamaos arriba. El Pedroso en cuanto a la subida, no sé como definirlo, voy a utilizar por poner como simil, el calificativo que le dió en su día Makoky al cambio de estilo musical de Platero a Fito, es decir Fito se "AMARICONÓ" Pues eso el Pedroso se "AMARICONÓ" la subida principal ya sea por hacer rutas de senderismo o lo que sea, tan limpia y con esa tierra que parece comprada y colocadita a base de rastrillo es una caquita liquida, para mi idea y gusto de monte. Habrá otras opciones de subida pero tampoco me convencen mucho.(queda patentada en el blog la primera rajada dirigida hacia un monte jejeje).
Pues...el segundo objetivo era enseñarle a Josito y a Chus las bajadas, que eso si que es la Creme dela Creme. Son impresionantes!!!!! sólo ver las caras de disfrute del personal ya lo decían todo, saltos, curvas cerradas, fases técnicas...jejejejejeje me acuerdo ahora del comentario tan soberbio que le dirigí a Don jesus de "escasa técnica en las subidas" Me disculpo desde aquí Chus, no por ser cortes ni educado ni hostias de esas, me disculpo por ver lo que vi, de como subiste la fase técnica de piedras, le echaste huevos si señor, bravo por tú valentia e inconsciencia, incosciencia lo digo porque para que os hagais una idea, a una cuarta de la piedra por donde va la rueda hay un terraplen con el río al fondo , yo ya probé en mis carnes el terraplen jejeje. Lo bueno que ahora para la proxima ya irás más confiado y seguro.
Seguro seguro, perdi mi seguridad y arRRRasstroOOOO, caída en este tramo de río que bordea el Sarela, hay pijadas por el suelo de madera y se me fue la rueda de adelante y chaooo. Sin casco como siempre, menos mal que ivamos despacio y solo me rasque brazos, cachiña y un dolor de muñecas que recuerdo en cada tecla que pulso.
La vuelta a casa por carretera, Josito comandando con un ritmo fuerte y Chus y yo descolgados.
Os pido disculpas a los dos, por salir a ese ritmo desde casa. Disculpas por casi ni hablar en el principio de la vuelta y por enagenarme en las subidas. Me salva que pareció que os gustaron las bajadas que sinoooo!!! iban a caer rajadas...jejeje. Pero eso ya digo que la sensación de ganas de reventarme pasa pocas veces y hoy ya se cubrió.
p.d 1ª Quiero agradecer el 2x1 en bebida energetica que gentilmente distribuye Chus de 23:00 a 01:00 de la madrugada en el Café Pub 3Pes, ideal para no sufrir al día siguiente.
p.d 2ª Y ya no queda nada más, perdón Josimura y Chus no tengais en cuenta la vuelta de hoy.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)