Os Ánxeles en festa

Fecha: 19/08/11

Destino: Nosa Señora de Soutollo, mais ou menos.

Kms: Sobre 30

Asistentes: Anxo, Josito, Menchov, Txust y Javi.

O cruce dos Ánxeles seguia de festa as 10 da mañán, o pouco de estar alí xa me encontro con xente coñecida: pasaba por alí Mella para falar un pouco, pasou o Pancho no seu tren de 10 metros de largo, e logo xa aparecen as cores naranxas o fondo. Anxo da sua parte e pola outra un tipo naranxa na distancia que o chegar a rotonda se le unian dous máis: Denis, Josito e Txust. Eso parecía unha festa, só me faltaba ver a Juanmanolo na bici... 5 Cabras uniformadas para unha ruta, incredibol¡¡¡ Bueno, vamos ver que se pode facer. Xa me din que teño a horquilla mal e algunha que outra clase máis, joder tou nun nivel avanzado je je.

Coma sempre a ruta sen decidir, demasiado traballo e quedar nun sitio a unha hora. Visto que é bonito ver sitios novos, seique Denis sabe dunha ruta nova que vai polo Coto... vale vale, vamos a esa (deberíamos de preguntar algo máis).

E asi empezamos, con Denis diante marcando os camiños a seguir e todos tranquilos. Seique esto se fai en duas horas e son poucos kilómetros, para que se quere saber nada máis? Nesta ruta o abituallamento estaba no kilómetro un, e alí para todos os que saen da casa sin nada, xa estamos jodendo o cronómetro con estas cousas, que si un pouco de aire, outros axustes, batallitas e un par de fotos para tardar en volver a arrancar.

Despois da pausa outra vez todos a roda do guia de hoxe, de momento por territorio coñecido en direcció o Coto pola parte das boas costas, nada de camiños suaves para empezar. Nas subidas a lei da gravidade xa fai a sua selección e as cousas vanse poñendo como todos sabemos, excepto Anxo que hoxe non e cativo e queda na parte de atrás axundando ca sua roda. Xa me empeza a caer mellor ;-).

A ruta seguía pola ladera do Coto na parte de Brión, as primeiras subidas duras pola pendiente e polas pedras pero menos mal que daba a sombra. Máis ou menos todos sabíamos os camiños e rodábamos todos a vista uns dos outros, gritando ven escoitaba o de diante e o de detrás. Dialectos para rajar uns dos outros e para animar o día, pero con tranquilidade.

Todo normal hasta que a pendiente empeza a ser descendente, o ritmo sube un pouco, ahora un diante, ahora outro, miradas cruzadas, cruce de dialectos, ¿agora para onde?... Logo subimos por un camiño ancho, e unha vez que collemos algo de altura, agora a izquierda por una trialera que case nin se via. E xa o primeiro atranco do dia, una xabarín cruzado no camiño que nos impedía pasar. Máis tarde dariamos conta de que era Txust camuflado de terra, anda quita de ahí que nin gracia ten je je. Baixamos a trialera sin máis percance pero cas luces de cuidadin postas.

E partir de aquí creo que toda a ruta foi parcida camiño bo e ancho para arriba, trialera ou ratonero para abaixo. Divertido seguir a linea naranxa por eses camiños. Bos camiños Denis¡

Logo salimos a civilización, os cartéis poñian Concello de Rois e os nomes das aldeas nin idea. Denis sabrá, ala diante vai sin duda ningunha. O final xa recoñecemos onde estábamos, na parte de abaixo, ben abaixo, de Urdilde.

Estamos falando de Denis, o saltamontes, non se conforma con pasar por un monte e anda saltando de un para outro. Cruzamos a carretera e outro novo monte a explorar. Mecajonasestrellas, que vamos dirección o Muralla, cambia o rumbo¡¡¡ Menos mal que xa teñen aburrido o Muralla e pasamos por cerca pero sin tocar, simplemente era por ir por unhas mazás boísimas. Para chegar a mazán subimos de carrallo, rampas superdivertidas, cada un o que podia e outros esperando a ratos, pero sempre "falando". Unha vez comida a mazá, outra vez a baixar para logo volver a subir, din que por non coller todo asfalto, xa son horas de ir atallando carallo¡

Sube que te sube, e volta a subir con boas vista do Coto, para por fin chegar o alto de Urdilde. Por fin algún tramo coñecido e xa non queda nada. Veña a queimar as naves nun sprint de pitbulls, ala eles¡¡¡.

Por fin arriba, recollida de auga por contactos de Denis na comarca, dialogamos como baixar e despois de dicir barbaridades conseguimos de chegar o acordo de atallar carretera abaixo, cunha pequena variante.

A baixada, pois creo que todos temos unha multa no radar fixo, máxima de 65. O final nin variante ni ostias, a fume de carozo como si empezase a chover. Pasamonos, fumos a rebufo, un aqui outro ala, agora diante, agora detrás, e menos mal que non pasan coches o facer a autovía. Non daban feito os desarrollos, menos mal que non tiñamos plato de ciclismo¡¡¡

O final creo que me deixaron cruzar de primeiro a meta para darme ánimos, e que non podo entender que me deixaran o camiño tan libre e fácil, creo que hasta me fixeron un pasillo ja ja ja ja. Aqui vos deixo a gráfica do descenso según a velocidade en cada punto, a velocidade máxima e no último tramo roxo...

E o mellor de todo, tempo para as tapas. Excepto Denis que non tiña tempo (ou ia para outro monte).

Gráfica de toda a ruta, dentes de serra¡

Boa mañán cabras¡¡¡ Gracias por deixarme gañar, je je. Non todo e subir costas¡¡¡