MARCHA DAS ROSQUILLAS

Fecha:29/01/2012
Destino:Ponteareas
Kms:40
Asistentes: Vilouta, Jose, Denis, Anxo.

AS ROSQUILLAS SON COMO AS DE AQUÍ!!!!!

Tocou madrugar e as 7:15 da mañan en pe, non me levantaba a esta hora desde mil novecentos noventa e nove, o destino Ponteareas que nin sabia onde estaba!!! O que é sair da parroquia compañeiros...Chegamos a Vigo en cuarenta minutos, e eu pensando que nos levaria duas horas chegar alá. Foi poñelo pe no chan e xa me da o jet lag, será porque non desalluenei, pero se a esto lle chaman a Marcha das rosquillas, algunha a de haber para roer. Xustiño, rosquillas con chocolate quente ofrecíannos antes da saída, perfecto xa me vale, non sei porque pensaba que as rosquillas de Ponteareas ian ser diferentes as de aquí pero nada jajajajaj, igualiñas as de Santa Minia que lle compro ó meu pai as nove da mañan.

Desmontamos as bicicletas do portabicis da furgo de Vilouta e encamiñamos para a saída, dan a saída con bombas e non sei se algunha lle estouparía na man o que as botaba porque explotou unha moi baixiñaa, en fin...Recoñecemento habitual das bicis do personal, e esto parece a festa da doble suspensión!!! A maioria da xente ven preparadiña para baixar, algun ata con proteccións.

Saimos, e temos a suerte de sair diante, nunca vin tanta xente dando pedal. O principio rodamos por carretera dandolle voltas a Ponteareas, logo empezou o monte, e do que mais me acordo e do frío nas mans e nos pes, -2º as nove da mañan dician por ali, o caso e que á hora de dar pedal estabamos jraseando. Menudo cambio de temperatura, de menos dous a quince pasariamos. E o perfil da marcha non se engañou moito, todo parriba!!!! Xa me indignei totalmente, entre o enfado que tiña por ter que pagar doce euros máis por culpa da licencia que ainda non chegara, ahora ter que rodar de forma neutralizada. Mira que me fastidia, pero non será mellor que a xente que queira ir rápido deixala que vaia, así polo menos estírase o pelotón. Pero nada, no grupo dianteiro seríamos unhas cen persoas que tropezabamos uns cos outros indo a un ritmo bo que podía ser mellorable.
Era curioso que o tipo que levaba o ritmo da marcha fose cunha bici de ciclocross.
Vilouta,

Denis e eu subimos xuntos ata o avituallamiento, Jose quedouse atrás pero xa nos dicia él que non habia problema que o del é a escalada pero a de cordas, mochila e paredes.

A subida estaba chea de pedras, e abarrotada de xente, as veces dabanme ganas de dala volta e ir para casa do aburrido que era esto, parecia o Corte Ingles nas rebaixas, moita xente buscando as ofertas, que no monte a mellor oferta traducese en buscar un escaque sen que houbera moitas pedras e tela suerte de non tropezar co que vai diante ou co que che veña detras. E todo esto sen poder desfrutar das vistas do paisaje, que carayo vas desfrutar se levas a roda de diante a dous centimetros do que vai o lao tua...

O avituallamiento pola contra perfecto, ata tiñamos gaiteiros tocando, rosquillas e chocolate quente que non falte, xunto con frutas e bebida enrgética.
Reanudamos a marcha e ahora toca baixar, a ruta parece que está marcada e a xente xa vai a un ritmo máis alegre, o de ciclocross abandona a cabeza da marcha por momentos, non sei como baixaba a esa velocidad pero o tio doulle caña igualmente, o que pasa que era o turno dos kamikazes, e as dobles voaban!!!! Esto xa e outra marcha, xa me ven a sonrrisa a cara e desfruto baixando, QUE BAIXADAS!!!! De todo tipo e desde o kilometro 22 ata prácticamente o final, largísimas, ratoneras, saltiños, unha delicia. Menchó nunha caeu, ainda que bueno, según el tireino eu jejej, puntualizo, él estaba en posición de invertido na bicicleta no medio dunha curva e co peso do corpo sobre a potencia da bici, a roda de atras estaba subindo e subindo, ata que pincha carneiro jajaja pudo ser que o tocara nesa mini decima de segundo na cal parece que a bici se para e non se sabe se vai caer ou vai volver o sitio a roda CAEUUUU JAJAJAJAJJ!!!!!! Ríome porque foi unha tonteria de caida non te me enfades ehhh jijiji.
Vilouta baixaba con nós, pero xa nos dicía que a él o tema de baixar ó tolo non lle vai. Continuamos Denis e eu, e ahora o ritmo dos de diante xa era outra cousa. UFF!!! Como ian os da equipación verde, e Denis e eu menos compañeiros de equipo eramos de todo, foi graciosa a situación a verdade jajja, él diante indo fuerte, acercábame a él e deciame moi ben León jejej, eu despois do traballo que me costaba acercarme e escoitar esa palabriña con ese tono de voz jocoso que lle daba él, decidia seguir co meu ritmo en progresión, o que ven sendo superar a Menchó, e despois claro adiantaba a dous, ata que chegaba o turno de réplica de Denis jajaj, volviame a pasar e a subir máis ritmo jajaja. Asi sucesivamente estuvemos ata os llanos do final. Ei de reconocer que xa van duas rutas nas que vexo que o meu estado de forma e moi inferior o do Menchó, pero bueno máis motivación para mellorar jijiji.

E chegamos os tramos finais polos típicos camiños das beiras dos ríos, pero que RÍO, esto xa non e o Sar cheo de escombro, que río máis chulo a auga estaba cristalina, daba gana de beber dela do limpio que estaba eso, ahora ainda se podia ver por onde andabas, xa non habia o agobio de xente. E final, a min chegoume a volta e a experiencia esta de Ponteareas. Duchiña que o principio tuvemos que esperar un cuarto de hora a que saira quente e para a furgo que foi o melloriño do día, comodidad e espacio de sobra para que viñérades duas Cabras máis. Agradecer a Vilouta que nos levara, e que nos perdone porque lle deixamos a furgo chea de terra.

fin, este domingo hay unha quedada en Cesures, REPETIMOS!!!!!!