VIII TROFEO CONCELLO DE NIGRAN XCO

 Fecha: 17/03/2012
 Destino: Nigrán
 Kms: 22
 Asistentes: Miguel Penedo, Manuel Ces, Anxo.

Señores, señoras disfruten do show.

O tuning de Ces preparado,abrochando cinturóns, pulsa o play e sona música chunda,  ARRANCAMOS RAPACES, vou intentar levarvos nesta crónica ó que foi a miña primeira experiencia no mundo de morrer na bicicleta, o que veñen sendo as carreiras.

Nervios inevitables durante o camiño, cabalas, suposicións. ¿Que me esperará alí?? ¿Como será o ambiente? Vou levar nas cachas...Mil preguntas, ca sua resposta despois de pouco máis de unha hora e pico de coche.

Poñemos pe en terra, e coma cans o primeiro que fixemos os tres foi marcar o territorio, vulgarmente mexar. O siguiente paso recollida de dorsal. Nestes momentos xa tiña unhas sensacións raras, ia camiñando como Neil Armstrong pola luna, así a saltiños e un pouco descordinado, coido que era pola falta de gravedad que había no ambiente, vamos que eso estaba cheo de estraterrestres. O terrenal Miguel e eu miravamos un po outro, pensando en que carallo facemos nos aquí, a onde iremos nos sin pichijlas diría Chucho se chega a vir jejejej.

Pola contra Ces estaba coma no salón da sua casa, saludando a todolos marcianos e cunha sonrisa de orella a orella. Foi curioso o pouco de chegar escoitarlle a un amigo de Ces a mítica frase "Non estou moi ben, non entrenei moito" jajjaja, menuda situación, para min moi cómica, a frase viña propiciada por un tipo cunha planta tremenda cunhas patas de dinosaurio que posto o lao miña eu parecia un llavero. En fin, paso palabra, e seguimos camiñando ca boca aberta da cuarta Miguel e eu.
No ambiente hai un olor coma a spray, o parecer a xente botao nas pernas, para entrar en calor ou para prever molestias, a saber...E os rodillos a zumbar e zumbar, carpas, exposición de bicis, equipos ven organizados e despois nós jajajja.
Entregannos o dorsonal nun sobre xunto cun trasponder, novedade para min toda esta tecnoloxía pero que o final garantiza uns datos exactos do tempo de cada paso por meta. E ahora si, o lío.

Colocación de parrilla de salida, saen primeiro os élite(fariña doutra saqueta), Dios mio...parecían as fallas, tracas de piñons escachando por todas partes, sprint brutal en costa, os seniors quedamos atónitos mirando, bueno eu polo menos, e ahora nós jajajja, miraba pa Miguel e creo que estabamos conmocionados jaja, dan a saida e o primeiro que se che pasa pola cabeza e simular o que fan os demais pero...jejeje a onde vou eu jajaj, saimos ou mellor dito saen sprintando e nesto que miro cara atras haber cantos hai e solo quedan dous ciclistas, vaia show, xa vou ser último antes de chegar a primeira curva jejejej. Intento recuperar no llano, e situarme un pouco, o lonxe via a sete diante entre eles Jory, a un ritmo moi superior o resto, eu simplemente queria ir polo medio e ir notando as sensacións do corpo, e bueno vendo o circuito que non fixeramos ningunha volta de reconocimiento

 atópome a Miguel no llano e xa me di que el baixa ritmo que ainda queda orquesta para largo, eu continuo a un ritmo demasiado alto para min, pero que pouco se nota a velocidad en relación co resto da xente. Comenzan as baixadas, son moi ratoneras e cheas de raíces, esa é a palabra deste circuito, RAÍCES, moi peligrosas que máis de un vaise acordar delas, a ambulancia

desgraciadamente creo que tivo moito traballo, a peor de todas estaba nunha curva desta primeira baixada, aquí xa me levei o primeiro susto e xa escarmentei para as tres posteriores voltas. Logo da baixada, comenzaba un repecho sen moita dificultad(nesta primeira volta),para despois bordear por un acantilado, menudas vistazas, sol, mar, e os tipicos camiños dos pinares, que bonito verdad jejej pois rápido se puso feo, esto non se acaba, xa iba cansado polo ritmo de inicio sen apenas quentar e a primeira volta seguia deparando sorpresas, adianto a algun dos seniors, e rodo practicamente solo bastante separado dos que ian diante, manteño o dichoso ritmo e aparece novas baixadas ata que chega unha plancha matadora, nas duas primeiras voltas subina enriba da bici pero despois via a morte, o da jadaña e a Xan dos demos a cabalo miña, que sufrimiento esta propina que nos meteron aquí de plancha e uffff baixabas outro cachiño e final da primeira volta.
E ahora si, a repetilo estribillo tres veces máis...

Nesta foto dorsal 11 RODRIGUEZ GUEDE Pablo,se tedes 10 minutos podedes leer o seu eneorme palmares en google, e a foto do lado  jeje,Rodriguez Chancletas Eu, alucinando cas baixadas, ainda me 

viron ben os 130mm de recorrido da recon.

  

Non me adiantaba nadie e non via a ningun senior o alcance das miñas posiblidades, polo tanto a manterme que xa bastante era, ata que
nunha das baixadas escoito pequenos seismos detras miña, que pasara, será o típico tolo coma nas marchas que baixa vendido, Dios mio, solo escoitei PASO, PASO, viñan reactores que parecían coches de rally petardeando, eran Leonidas e a cuadrilla dos 300, chamolles así porque os master 30, comezan os seus dorsais desde o número 300, total que nas catro voltas creo que me pasaron uns 40 espartanos destes, xa nin me facia falta mirar para atras para saber que era un master 30 o que me viña quitalas pegatinas da Orbea, sempre me pasaban coma tolos co ruido ese característico. Houbo momentos que parecia un policia local indicandolles cas mans por onde me tiñan que adiantar, eso si, alucinei ca educación da xente, sempre che agradecian o detalle de separarte e incluso animabanme para que fora mais rápido pero...eu xa estaba entrando en reserva, e a miña carreira era competir contra min mismo.

Nun momento escoitei detrás. ¿Tes lume? Pregunto para que, e contestame Ces, para prendelo pitillo jajaj,. E ca misma xa me pasa coma un tiro jejeje.

Habia tramos que por moi mal que foras sempre te viñas arriba, co animo da xente e os flashes das camaras  parecia que eras un profesional jejeje, que escalofriante esa sensación, única hasta ahora para min, nunha curva esoitei un vamos Anxo!!!! E resulta que estaba Vilouta animando, como se agradece, cando un vai xustiño.

Xa solo me quedaba unha volta, pero meu corpiño parece que se ia derretindo jajaj, nas baixadas nin agarraba con forza o manillar, pasei por momentos malos, por falta de entrenar, pero cheguei!!!!
Sorpresa a miña cando a propia organización che manda unha mensaxe o movil ca clasificación e co tempo da tua mellor volta, ao final un 9º posto que me sabeu a gloria para sela primeira vez, decir que en seniors eramos 18 jejeje, pero para min chégame. Despois de velas clasificacións e tempos, vense claramente moita diferencia de minutos, podese mellorar un ou dos postos pero a partir do 7º hai moito choio.

A experiencia, xa vos digo. Eu sufrin porque toleei na primeira volta, e despois fun coma un caracol arrastrando as babas nas tres ultimas, pero no caso de Miguel sen entrenar en dous meses e indo o seu ritmo constante nas catro voltas, fixo un excelente 12º posto e disfrutou tanto ou mais ca min. Ces fixo 17º de 70 espartanos que tiña.

Digovos que esto é sufrido, pero ten unha chispiña de diversión e de sensacións que enganchan. Haber que pasa nas próximas, encantaríame poder contar con vos.

E COMO NON FELICITAR A JORGE POLO 3º POSTO ACADADO.
NORABOA VECIÑO!!!!!

ESTO FOI TODO FAMILIA

FIN DO VIAXE

 Aquí podedes velas clasificacións.

http://www.magmasports.es/fotos/1332007696_UVdx.pdf