RUTA DA CAMELIA BTT: o mundo ó revés

Fecha:27/02/2011
Destino: Ruta da Camelia BTT polo Val do Ulla
Kms:39.50 km
Asistentes: Txus, Josito, Pancho, Anxo, Daniel Recioy, Luis Casal, Marcos (Poli Local), Miguel (Garda Civil) + 1 amiguete e un servidor

Ás 7:30 foi a hora acordada para quedar na base de protección civil de Brión, e a verdade e que me sorprendeu ver que ás 7:34 (hora a que eu cheguei) xa estaban CASE TODOS alí esperando para cargar as bicicletas na furgoneta… e digo CASE TODOS porque en todo bo evento que se prece sempre ten que faltar alguén, e neste caso o que faltaba era Panchito… logo de chamadas e de cargar as bicicletas (non sen algún problema), decidimos ir almorzar ó Ventos, xa que aínda sobraba tempo para arrancar, e de paso recolliamos o susodicho.

Creo que a estas alturas da película aínda non dixen que iamos, pois desta vez xuntámonos unhas cantas cabras: Txus, Josito, Pancho, Anxo, Daniel Recioy, Luis Casal, Marcos e un servidor; logo alá na Ulla tamén se nos uniron Miguel (Garda Civil) e outro colega deles.

Unha boa expedición para un dia que se facía querer, o primeiro con moito frío pero o sol comezaba a asomarse e quedou una maña caralluda para andar en bicicleta. Entre tanto e logo do café xa mencionado, arrancamos para a Ulla… e creo que saímos a hora xusta, porque cando nos chegamos había xente, pero non demasiada, e tan só 15 minutos despois no aparcadero que a organización habilitara xa non había onde meter un coche.

Recollida de dorsais, cambios de roupa, quentamentos cativos… e sen darnos conta xa estábamos baixo o “globo” de saída esperando a que botaran as bombas para arrancar; a saída estaba prevista para as 9:30 e viñemos saíndo bastante puntuais, sobre as dez menos curto aprox.

Dicir que aínda que na saída non pareciamos tantos… a medida que iamos andando e botabas un vistazo atrás flipabase coa cantidade de xente que alí se xuntou, eu cheguei a ver o dorsal 426…

O primeiro tramo por carretera, e xa se divide o grupo, Txus e Pancho tirando diante, Josito, Anxo e mais eu tentando seguirlle o ritmo, e o resto do grupo bastante detrás (que ben fixeron quedarse, os outros rematamos pagando o esforzo de seguir aos PRO). Logo de un par de quilómetros por asfalto, primeira aventura, Anxo pincha… e claro, sen cámara, sen bombín… eu que ia ao seu lado, déixolle a miña cámara e o bombin case sen pararme, pero perdendo tempo suficiente para que os tres sprinters me sacaran como 100 metros de vantaxe que xa non daría recuperado en toda a ruta.

Logo desta descolgada, e con Anxo tirado, sigo eu solo durante un par de quilómetros, os suficientes para que o grupo que viña máis atrás me dera caza, vexo pasar a Luís Casal, Marcos, Miguel, e mais o outro rapaz… e segundo comentan ían bastante ben… e acabo por unirme a Daniel Recioy que viña marcando un ritmo máis que aproveitable e no que me fun sentindo cómodo.

Hai que dicir que a ruta estivo perfectamente organizada, loxicamente con cousas que todos cambiariamos, por exemplo a cantidade excesiva de asfalto; polo resto a foi transcorrendo por camiños amplos con un par de baixadas e subidas técnicas (sobre todo a do km 11… que jodida foi eh?)... e unha tónica xeral que nos acompañou todo o tempo: o continuo sube - baixa rompepernas que fixo que unha ruta, que en principio se supoñía sinxela se convertera en moito máis dura do esperado.

Despois de sufrir un pouco máis chegabamos ao avituallamento, que por certo, estivo xenial, acuarius, auga, palmeras, platanos… moi abundante todo. Chegados a este punto reagrupámonos un pouco, todos menos dous, os PRO, Txus e mais Pancho xa acababan de arrancar cando nos chegamos, comemos algo, bebemos e seguimos a ruta.

Os camiños volvían a ser anchos e con moito asfalto outra vez, nesta segunda parte os sube – baixa eran moito máis jodóns… Decir que arrancamos do avituallamento todos xuntos, pero pouco a pouco a xente foise descolgando… agora si… esto comezaba a convertirse no MUNDO Ó REVÉS: Anxo quedába atrás totalmente bloqueado, logo do esforzo feito na primeira parte da ruta xa que despois de pinchar veu a tope para intentar pillarnos, Josito tamén ia fatal, segundo dixo, pola falta de rodadura… e por diante eu, que cantos máis quilómetros ían pasando mellor me atopaba. Seguimos pedaleando e volvo a atoparme solo, Dani Recioy diante con Luis Casal, Marcos e Miguel, esperando no avituallamento polo compañeiro que ainda non chegara, Josito e Anxo totalmente descolgados… As últimas rampas (de asfalto) son as que rompen por completo a xente… Dani quedase e Luís tamén, eu polo contrario vou máis crecido… ao final chegada a meta en solitario, onde Pancho e Txus estaban esperando xa dende facía uns 45 minutos (bufff…. que máquinas de tios) detrás miña entraba Dani Recioy, Luis Casal, Marcos e Miguel, Josito e xa cando pensabamos que estabamos todos, ¿ANXO?... apareceu como media hora despois… PENSEI QUE MORRIA… … jejeje, a verdade e que darlle tanta caña na primeira parte da ruta deixouno bastante tocado e despois do avituallamento veu fatal, e, segúndo nos dixo, logrou rematar gracias as chocolatinas de algún “amiguete” que fixo polo camiño… en fin O MUNDO O REVÉS.

Logo desto, cada un con quen puido, alguns marcharon para a casa e outros quedamos ó sorteo (por certo, no tocou nada). Por último, unhas tapiñas en Bertamirans.

En fin, que xa me liei demasiado, eu paseino genial e o resto creo que tamén… a ver se hai outra pronto e repetimos.