Una de tranquis¡ Una de Pena.

Fecha: 26/02/11

Destino: A pena, Negreira

Kms: 20

Asistentes: Javi, Isaac y Julio (como siempre por orden de llegada).


Era viernes, casi sábado, cuando recibo la llamada del desparecido Isaac. En mi movil otra llamada no atendida, era Julio. Entre los dos consiguen convencerme para salir el sábado, pese a mi previsible estado lamentable tras una semana dura, empastillado y cansadísimo. Lo único que les puedo ofrecer es que si quieren perder el tiempo que vengan a Negreira y ya veremos, no prometo nada. Y va los dos y aceptan el reto¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡ La madre que los...


Llega el sábado, llega Isaac, más tarde Julio y yo por allí. Mientras descargan las bicis, el ritual de siempre.... bla bla bla.... buaaaaaa....... Daba igual la hora que era, ni miramos si saliamos tarde o no. Con calma, al final conseguimos arrancar.


Como buen anfitrión me toca organizar la ruta. Mi dirección de carrera se termina a los 500 metros, los dos rompehuevos se amotinan y deciden ellos el destino: los eolicos de la Pena siguiendo el camino de Finisterre. Pandilla de.... y aún por encima se quejan que los hago dar un rodeo en vez de ir directos.


Ya todos sabemos el camino. Comprobamos que arreglaron algo el camino y completamente ciclable con algún que otro tramo difícil pero no imposible. El ritmo, pues el de ir tirando sin prisas pero sin pausas todos juntos. La niebla no nos deja ver nuestro objetivo por lo que no sabemos si queda mucho o poco. Como siempre Isaac da su nota de habilidad, noto una mejoría al verlo hacer un salto perfecto, pero 100 metros más adelante casi prueba el suelo. Al llegar abajo se da cuenta que perseguir una doble tiene sus riesgos.

Llega el momento de desviarnos del camino de Finisterre, ahora si me dejan la dirección de carrera. Evidentemente todo el rato quejándose y con ciertas dudas de mi orientación, pero no les fallo. Sin darnos cuenta llegamos a la cima, dimos unas vueltas por si quedaba algo por subir pero parecia que no. Buscamos un poco de abrigo para una merienda de profesionales, sentados comodamente compartiendo phosquitos y nestlé. La niebla no nos dejaba ver mas allá, pero algún que otro monte dejamos con visita pendiente.

Llega la hora de levantarse y por primera vez mirar la hora. Pues si, era un poco tarde para los que estaban de visita así que la bajada sería por la parte corta. Literalmente nos dejamos llevar por unas pistas de anchas con algo de graba para luego continuar por carretera. Casi todo era bajada o llano fácil. Pasada tras pasada fuimos avanzando hasta que Isaac vuelve a dar evidencias de su habilidad al cruzarse con un amigo suyo:

Seguimos disfrutando de la bajada con algún que otro pique hasta llegar al pueblo. Y como no, los últimos cien metros se van ganando posiciones para el sprint. Pero hay un vehículo lento circulando que no deja paso a los sprinters, yo con precaución que aquí me conocen mientras los otros dos se suben a las aceras o andan a derrapes asustando a la población. Que escándalo Pereira¡¡¡ Entre que si para a tomar algo, que si quiero llegar el primero, que si es tarde, cada loco con su tema...

Hubo tiempo para una rápida con sus correspondientes tapitas y comentarios del día.

Una buena mañana con el estilo que me gusta, Gracias por la visita.

3 comentarios:

txus dijo...

joder; esta volta parecia o ¨salon da fama¨; kanta vella gloria venida a menos je ,je, e broma princesas,alegrome q sigades ahi( sobre todo ti isaac).nos hoxe ( domingo) por terras do ulla na marcha das kamelias( nn vs perdestes nada no q a ruta s refiere) eso si asistencia masiva( sobre 400 personas) e unhas kantas kabras, nn konto mais xa veredes maña a cronika. venga pues kero koincidir kon vos ;ahora molo e nn ando tokando a hueva indo diante, m ajuntais???????? bks fresas

pa arriba dijo...

Á sábado q ven más e mellor, pero esta vez en bertamiráns y una poco más trempano a eso de las 9:30 ou pola tarde, estou aberto a vosa elección

Javi dijo...

Eh, Eh que en ningún momento dije que el ritmo fuese de vieja gloria. El título es por el monte, cortito de mente. Fue lo que viene siendo un ritmo normal y llegamos a meta sobraos de fuerzas. Cuidado con las viejas glorias venidas a menos, que aún os tienen mucho que enseñar: enfermos del sufrimiento¡
Je je, es broma.
Si molas te adjuntamos sin problema.
Yo sábado que viene puede que tenga compromisos carnavaleros, pero intentaré seguir mi cambio de vieja gloria a que te meto.
PD: no puedo evitar meterme contigo, pero siempre desde el cariño.