As Cabras tiran á Carretera

 Fecha: 29/09/2012
 Destino: Padrón-Rianxo-Monte Araño- Urdilde-Brionx
 Kms:78
 Asistentes: Josito Contador, Arturo Froome, Denis Menchov, Purito Palankas.


 "Cuentan que ambos púgiles aquel día saltaron a la lona dispuestos a morir y después de aquel combate ni su carrera deportiva ni sus vidas volvieron a ser iguales. Alí reconoció que aquel fue el combate más duro de toda su carrera. Para Frazier fue un suplicio ya que peleó los últimos asaltos prácticamente ciego por los golpes que había recibido por parte de Alí" 

Leíchedes ben, As cabras tiran á Carretera!!!!! Parece que se empeza a consolidar esta sección das Cabras. Os primeiros pinitos foron con rutas curtas de 45km, pero agora xa nós atrevemos a facer algún challenge. Subir algun pincho da zona, e andar preto dos cen kilometros.

Desta vez os Ingenieros Froome e Contador diseñáronnos unha etapa centrada na subida ó Monte Araño.
Previamente houbo que rodar por Rois ata Padrón a un ritmo que para os que saímos onte na de montaña era algo alto, ou por decilo doutra maneira, un ritmo molesto para as pernas que ainda non se despertaran.
Non temos moita práctica de rodar en grupo. En vez de aproveitarnos mutuamente de ser catro, a darnos relevos para facer máis sinxelo o rodar en contra do vento, o que faciamos era dous diante outros dous atras a 6 metros jajaj. 

Cando iamos en linea, o último adiantaba a tres para poñerse a tirar él, se viña un repecho o segundo pasaba a poñerse de ultimo, unha canteira a verdad nese sentido. Algunha vez houbo entendemento, pero pouco durou, era raro non ver a alguen descolgado, ou a un escapado. 
Creo que o diagnóstico desta enfermedad e o síndrome Xogo de Tronos, é dicir unha efermedad que temos as Cabras por intentar demostrar cada un a súa valía para subirse O Trono de Ferro jajaja.

Chegada a Rianxo e aquí o ritmo decrece, parece que os tiróns do principio van facendo mella nas pernas do personal, Josito Contador aproveita para meter man no seu maillot que é como a sección de fitnes do Decathlon, cheo de geles e barritas...Todos aproveitamos e roemos algo para o Desafío que ten que vir, a subida o Monte Araño.

Comezan a verse os carteis, Pico Araño!! Aquí creo que xa é a adrenalina a que fai que subas. Comezo tirando eu pero vexo que xa levo un anaco co personal a roda, hai que probar como está o ambiente e ver se teñen ganas de festa. Na primeira curva cerrada que vexo con peralte fago un pequeno cambio de ritmo para ver como vai sela festa, se é unha sesión vermut ou se é un segundo pase da Panorama jajjaa.

Miro cara atrás e xa quito uns metros pero xa veñen ahí, preto de min, con ganas de pedir outro cacharro o da cantina jaja. Outra vez unímonos, pero na subida a un Pincho destes non hai lei, asi que o verlle as caras e notar que lles costaba algo acercarse a min TRASSSS!!! Mando outro segundo ataque ca idea de separarme e que deixaran de collerme roda. Este xa máis largo, ca idea de aguantar todo o que poida para despois subir as últimas partes relajado. 
Saco bastantes metros e rodo só sin ver a nadie ata que o rato vexo a Menchó. Non era ningunha novedad para min, sabia quen era o rival da subida desde que saíra da casa. Pero rapaces a partir de aquí comeza o combate máis duro da historia: Mohamed Alí vs Joe Frazier.

Que maneira de repartinos hostias a modo de sprints, pfff nunca na miña vida fixen tantos cambios de ritmo.

A sitiuación foi a seguinte: eu ia diante e Menchó Alí recortaba distancia ata que xa me colle, pero claro, unha vez que vai conmigo colleme roda, e o rival máis en forma dos dous era o vento e eu por encima a tirar...Non Non jajajjaa. Nestes momento a subida era como unha carreira de Velódromo, na que o que vai diante non para de vixiar o de atras, e o de atrás a coller roda  jjeee. 

Cheguei ata frenar,e facer zigs zags para que o Menchó tirara algo pero nada... O cambio que me daba era para facer un sprint e descolgarme. Eu reaccionaba e volvia a collelo e a volver a tirar eu, ata que decidin cambiar a estrategia.
Baixei o ritmo moito para que me colleran os outros e ir tres ou os catro xuntos, e intentar chegar asi o final do pincho facendo un solo ataque. 
Vin cerca a Josito Contador, pero nese momento Mencho mandou Outro ataque bastante fuerte mandando a merda a miña estrategia.

Non habia outra, a pelea era, Alí Menchó vs Peteneras Freiser, e o cuadrilatero non estaba en Manila pero como se fora alá, nin Denis nin eu tiñamos idea de onde remataba o dichoso Pincho por iso o da fartura de ataques entre os dous.

A pesar do lamentable estado de Frazier Palankas, o seu orgullo fixolle sair a disputar o decimocuarto asalto sen que Alí entendera cómo Frazier podía seguir diante co castigo o que o había sometido.

O último asalto no se disputou. O entrenador de Frazier que vira morrer a máis dun dos seus boxeadores na lona creu que o castigo o que fora sometido seu rapaz era suficiente, e tiróu a toalla a pesar de que éste estaba disposto a volver a sair. Momentos despois daquella decisión Alí desmallouse na sua esquina a causa dos golpes.

JAJjaja pois así, esa crónica de boxeo creo que me vale perfectamente para narralo acontecido. Menchó Ali mandoume outro ataque final, o que xa non din seguido e decidin tirala toalla. Estaba moi cansado e terei que meter algunha excusa jejeje, a tija do sillín baixóuseme en plena ascensión, non me fixo coxo pero encaixei algun dereitazo e gancho de Alí. Namentras Muhamad Menchó chegou arriba e tuvo que tirarse o chan jajaja, riome por que estaba coma un canciño, andando a catro patas sufrindo espasmos polos calambres jajjaa, levantaba as pertas coma os cans cando queren mexar jejeje. Creo que polo menos aguanteille uns asaltos.

E despois paramos a beber na fonte que está na base do Muralla ata que chegou o turno de replica de Josito Contador e Arturo Froome, metendo un bo ritmo que fixo que me descolgara e acabara chegando último e solo a casa porque nas baixadas quedábame atras.

Non houbo problema nin malos rollos nin nada, chamáronme para ir a taberna, pero a Santa Minia chegoume y no lo quiero.

Jódeme porque non sei a que hora poñen en teledeporte o final da etapa de hoxe jejejejej.

VEÑA FAMILIA, UN VERDADEIRO PLACER RODAR CON VÓS HOXE. PERO NON VOS OLVIDEDES DE QUE A CABRA E DE MONTE!!!!!!


P.D Aquel 1 de octubre de 1975 dos hombres se sometieron al más duro castigo que ningún otro deportista haya podido soportar en la historia del deporte.